تلنگر
ایران،داشته ها ونداشته ها
تنبلی اجتماعی،طلب کاری وغرور ملی
ژاپنی ها از همان کلاس اول دبستان،با بچه هایشان اتمام حجت می کنند.درس اول هم جغرافیاست؛نقشه ی ژاپن را می گذارندجلوی بچه ها ومی گویند:
بینید این ژاپن کوچولوی ماست،ببینید! ژاپن ما نفت ندارد؛گازندارد؛معدن ندارد؛زمینش محدود است؛ جمعیتش زیادو.....
فهرست«نداشته ها»را به بچه هاگوشزد می کنند،خیلی خودمانی بچه هایشان را می ترسانند.... .
در ژاپن نظام آموزشی،فهرست مشاغل مورد نیاز جامعه را از همان اول کار،به «بچه ها» گوشزد می کند.
حتی حجم موضوعات کتاب های درسی در ژاپن، یک سوم اروپاست،چون ژاپنی ها معتقدند«عمق»بهتر از «وسعت»است!
حالا این رامقایسه کنید با کتاب های درسی وحتی رسانه های ما که از همان اول مدام در گوش بچه ها می خوانند:
«ای ایران،ای مرزپرگهر،...سنگ کوهت دُر وگوهر است»و ..... .
در دبستان هم ،اولین درس ما تاریخ است،نه برای عبرت،بلکه شرح«افتخارات»گذشته!
اگر کره ی جغرافیایی را هم بگذارندجلوی بچه ها، با غرورمی گویند:
بچه ها ببینید!ایران همه چیز دارد! نفت دارد؛گاز دارد؛جنگل دارد؛دریا داردو ... .
نتیجه اش می شود! احساس داشتن وغنای کامل وایجاد تلفیقی از تنبلی اجتماعی وحتی طلب کاری که به اشتباه به آن می گوئیم :غرورملی.
بااین وصف،کودکان وجوانان ومدیران ونسل جدید ما باید برای چه«چیزی» تلاش کنند؟
این می شود که بچه های ما فکر وذکرشان می شود دکتر شدن،مهندس شدن وخلبان شدن.
یعنی شغل های رویایی وبه شدت مادی که نفع و رفاه «شخص»در آن حرف اول و آخر را می زند نه نیاز کشور!!
www.mobindashti.blog.ir
